“Wonen in een hofje? Idyllisch? Zeker! Romantisch? Wellicht. Oase van rust? Voor de bewoners zeker in de tussenpozen dat er geen toeristisch bezoek is. Wat hen bindt, behalve het historisch erfgoed waarin ze dagelijks verkeren, is een gevoel van trots op hun huisje in beslotenheid. Naast rust staat reinheid hoog in het hofjesvaandel.”
Zo begint een redactionele column in de eerste en laatste Haagse Hofjeskrant die in september 2009 verscheen. Wonen in een hofje. Het belangrijkste is dat je er schik in hebt. Dat je je thuis voelt in die beschermde, verstilde omgeving. Dat je voor jezelf de balans weet te vinden tussen je persoonlijke levenssfeer en het deel uitmaken van een kleine hechte gemeenschap. Voor de één is wonen in een hofje een wensdroom, de ander krijgt het al benauwd bij de gedachte.
Hoewel ze veel gemeenschappelijk hebben, kun je niet alle hofjes over een kam scheren. Omvang, ligging, het beheer, maar vooral de bewonerssamenstelling bepalen in hoge mate de ‘minicultuur’. Binnen een hofje met 15 woninkjes uitsluitend bewoond door alleenstaande vrouwen boven de 55 jaar van katholieke huize zal een ander leefklimaat heersen dan in het Hofje van Nieuwkoop.
Met 62 woningen behoort het Hofje van Nieuwkoop tot de grootste hofjes van ons land. De ruim bemeten binnentuin zorgt ervoor dat men niet continu bij de overburen op tafel kijkt. De stichter van het hofje bepaalde bij testament dat vrouwen van alle gezindten welkom waren. Oecumene avant la lettre. Vandaag de dag staat het hofje open voor zowel vrouwen als mannen. De leeftijdopbouw is gevarieerd en de cultuur laat zich eerder als kosmopolitisch en creatief omschrijven dan benepen.